Hai anos, non polo que faciamos no campo, senón polo que viña despois, cando o partido remataba pero a verdadeira historia comezaba.
O terceiro tempo.
Aí éramos invencibles. O 76 e o 95 non eran só números: eran símbolos de batallas compartidas, trofeos dunha amizade que se medía en litros e lembranzas.
Porque ao final, o máis bonito que levas non é o marcador, nin a gloria dun gol. É a risa do que sempre chegaba tarde, o vaso compartido, a historia repetida mil veces e sempre nova.
Fomos grandes, si. E aínda que pasen os anos e os terceiros tempos sexan menos frecuentes, o que alí forxamos —entre a espuma dunha bebida e unha conversa sen présas— segue estando.
E iso, meu, non cho quita ninguén.
No hay comentarios:
Publicar un comentario